Nefesini tutarsın küçüğüm, bu ülkeyi anlayamazsın öyle hemen... Bu ülke insanın kıymeti olmayan, insanın maddi manevi hiçbir anlam ifade etmediği bir yer bir yandan, bir yandan da az sayıda parlak beynin seni bu ülkede yalnız hissettirmediği...
(Ben bunları yazarken şu an; Dışarıdan direniş, isyan sesleri geliyor. İnsanlar yaşamaya direniyor, kötü yaşam, çalışma koşullarına isyan ediyorlar)
Çok sayıda insanımızı kaybettik küçüğüm, çok ağlıyoruz bu aralar... Sanki içimizde bir maden kurdular da bizim trafomuz patladı, kanlarımız içimize aktı, simsiyah vücudumuz. Bu olanlar çok acı, insan ne diyeceğini, nerede duracağını bilemiyor. 2000 (kimilerine göre 4000) metre yerin altında köstebek gibi çalışmak zorunda olan insanlarımız canlarını büyük patronların, devletin çıkarları haysiyetsizlikleri uğruna toplu bir şekilde verdiler ve şu an bir sürü ana, baba, kuzen, kardeş, teyze, amca, arkadaş kayıplarına ağlıyor.
Ülkemiz günden güne çekilmez bir yer oluyor küçüğüm. Değerlerini korumak, insanlara yardım etmek meziyet oluyor. Tanımadığımız veya tanıdığımız birilerine sadece basitten bir "merhaba" diyecek enerjiyi bile bulamadığımız hazin zamanlar içindeyiz.
İnsanın tüm bu uğraşı doğumundan ölümüne, biraz daha nefes alabilmek için... Bu yüzdendir ki, sen de büyüdüğünde fark edeceksin; yıllarını yatalak olarak geçiren, acılarından uyuyamadığı halde yaşamaya devam eden bir sürü insan; sadece nefes alıp verebildikleri için bu dünyada yaşamayı tercih ediyorlar.
Yaşamak bu kadar önemli işte küçüğüm.
Ama insanca yaşamak, yaşadım insanca, ölsem de gam yemem, başkalarının hakkını elinden almadım, ekmeğimi paylaştım, kimseye zarar vermedim ve özgürce yaşadım diyebilmek...adaletli ölmek.
Mücadele şart; kolay elde edemiyoruz küçüğüm bir şeyleri...
Ama imkansız yakışmaz dilimize...
Büyüyeceksin, koca insan olacaksın, işte sen en güzel nefesleri al diye, kaçmak zorunda kalmadan bu ülkeden, temizleyeceğiz bu onursuz pisliklerden ülkeyi.
Al bu da sana sözüm olsun; gücümün ve aklımın yettiği kadar çabalamaya devam edeceğim.
