mutluluk demeti

bir kendine gel dedi sabah depremi

4.1 sarstı beni

ne güzel şeyler var hayatında!

lilyumların güllerin içindeyim, mis gibi nefesler alıyorum.

Çok km

Yorgun cikmazsan seyahatlere eger; dusunceler gebe karindaki masum bir bebek gibi tekmeler durur beynini...

ben dünya(da), dünya ben(de)

Bizim mahallenin kedilerini görmeniz lazım... İçlerinde zayıfı yok, bir temizler, bir örgütlüler... Akıllılar da. Benim de içinde bulunduğum insan güruhuna ne kadar uzak ne kadar yakın olacaklarını iyi bilirler. Caddenin bir üzerindeki mahallelerde uyur, sabah ana caddeye inerler. Nasıl yürürler bir görseniz... "Biz sizden önce de buradaydık" havaları... Öyle çöpe poşet atarsın, bizim kediler farklı açılarla zıplamaz üzerine. İhtiyacı kadar takılır çöpte. Karnı doyan çekilir; ya çöp önüne konmuş sofaya yatar ya da sabahları şarkı söyleyen begonvil ağacının altında biraz kestirir...

Şimdi ben bunları niye anlattım? Gerçekten hala benim yazdıklarımın başının, sonunun, ortasının nedenlerini düşünenler var mı? Varsa eğer;

Ne güzelsiniz...

Önemli olan bakış açısı dostlar, önemli olan sıyrılıp kendi gözlerinden; bir kedinin, bir kaplumbağanın, bir meşenin, bir kalemin gözlerinden bakabilmek hayata. Çünkü sen konfor alanında, daraltılmaya çalışılan bakış açınla, hayatın merkezinde kendini görürken, parmak uçlarında, kitap raflarında, manzarada uzakta görünen dağın ardında... ne hayatlar başlayıp bitiyor.