Yeni yeni çiçekler, sıra sora durdular... Son ikisinin üzerinde kıskandıran renkleri ve bir anne edasında onları birbirlerinden ayırt etmeyen ben... Durdukları yer mermer, camlardan soğuk alır az biraz. Üşüseler de çaktırmazlar, bakarlar başlarının çaresine, 2 yudum değil de 1 yudum su içerler, kaynattığım brokoli buharından sebeplenirler.... Onlar öylesine büyürler, öylesine kendi güzellikleri, yeşillikleri içinde yaşarlar ki...
Nasıl oluyor da bunların kat be katını zalimce kesiyor insanoğlu, anlamlandırmak mümkün değil... Bırak oksijeni, bu karmaşık dünya içinde daima dik durdukları için bile kesmemek lazım... Sevmek lazım... Çünkü çiçeklerim de müziği insan gibi dinler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder