Basliksiz gunlerden

Uyandim aydinlik gozyuzune, renkleri solan agacin uzerindeki kuslar otuyor. Gokyuzune konmus gibi beyaz bulutlar... Gokyuzu rengi mavi bir elbise alsam diyorum... Sonra sicacik bir dus aliyorum. Bir turk kahvesi yapiyorum az sekerli... Balkonumda yudumlarken dusunuyorum daha iyi yerlerde olsam, daha mutlu olsam, daha dertsiz olsam...

Ben bunlari yapip kendi kendime huzunlenirken. Sevdiklerinin cesetlerine bile ulasamayan anadolu kadinlari dizlerine vurarak agliyor. Ulkemin dort bir yani yaniyor acilarla. Evladini terore kurban veren insanlar. Sinirda savas, savasta yasimin dortte biri cocuklar caresiz, birileri caliyor, birileri oluyor, agaclar uykularinda kesiliyor, hastaliktan kirgin, yataklarda yasam mucadelesi veren insanlar... Hapislerde yersiz yere tas betonlara yatanlar...Baska ulkelerde ozgur yasamakta direttikleri icin asilanlar.

Sonra mi?

Kendimi zayif, etkisiz, mucadelesiz, miskin, kayip, kizgin hissediyorum. Bir sey yapmadigima, yapamadigima uzuluyorum. Yapilabilecekleri listeliyorum aklimda. Bir insan hem kus seslerini duyup, hem mucadele verebilir mi? Birey olarak nasil daha iyi bir dunya yaratirim? 

Iste bazi cumartesileri boyle basliyor...