Mayısın tadı yok leyla... İnsan ölüleri ağırlaştırdı bulutları; güneşin önünden çekilemez oldular... Çiçeklerime düşen nisan yağmurları da açtırmamıştı tomurcukları. Aslında bir müddettir yaşananlara çok sevinemez ve çok üzülemez oldum. Büyümek bu muydu leyla? Yaşayacak kadar kelime kullanmaya başladım, çünkü yıllardır o çok sevdiğim insanların şiirsel dilleri hakettiklerini bile düşünmemeye başladım. Başlamak bazen bitmek demek ki leyla... Güzel müzikler bulmakta zorlandıkça 90lara dönüyorum bu ara... Sorsan neden? Ne bileyim çocukluk heyecanlarımı tadıyorum sanırım ya da globalliğin dibine vurmadan ki yöreselliğimi buluyorum. Rüyalarımda ne güzel uçan filler görürdüm, şimdi özlediklerimle sohbet sadece, hal hatır soruyorum nicedir görmediklerime... İyi oluyor varsan baksan, seni kimlerin sen yaptığını hatırlıyorsun. Hem benim sahnelerim sadece bana özel... Kişiye özel tasarımlar gibi kendime özel rüya tasarlıyorum. Yanlış anlama leyla... Mutsuz değilim, mutsuz olmaktan vazgeçtim çünkü, kendimim işte...
Mayısın tadı yok ama rüzgarlı günlerde 5 dakika sonra başıma neler geleceğini bilmemek yine de içten içe hoşuma gidiyor. Çünkü iyi ihtimaller hep var...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder