Hep daha az tabiat, hep daha az biz

Mavinin önüne bir film çektik. Ne yazık gitti mavi bulanık bir renk aldı gözleri... Kafamızı çevirdik. Hayalde güzeldi deniz...Zaten yeşili de aşağılara almıştık çok zaman önce, bilmem kaçıncı kattaki evlerimizden aşağılarda dursun istiyorduk,   yok olunca da sızlanıyorduk buraları mahvettiler diye... Bu karşı duruşumuzu her şeye, aklım almıyor, yahu sen ağacın yapraklarısın işte, denizin tuzusun. Hiçbir detay bütünün bir parçası olmanı engelleyemez... İstesen de istemesen de, uçsan da uçamasan da biraz kuşsun işte. Bunu reddetmek kendini reddetmek olur... Kendimizden böyle ince ince uzaklaştık bir zaman önce (ne zaman hatırlamıyorum)... Kendinden uzaklaşan insan kendini düşünebilir mi? Yapamaz, yapamadık.