Mor çocuk nefes almıyordu, kocaman gözleri, esnek kolları ve bacakları vardı, ancak başkası dürterse ses çıkartıyor, hayata gülerek bakıyordu. Saçları darmadağın, gövdesi yumuşacıktı....
Ona can verdik....
Önce muhabbetlere konu oldu, sonra yazışmalara, sonra dostlarım eli kalem tutmaya başladı ve başımı koyduğum yastığa rahatça uzanmaya...Hatta ben gidemedim, uzaklaşamadım hayat yoğunluğundan o gitti Galata'ya, Moda'ya....
Bir sevgiden insan doğar, bir doğumdan nefes
Bir nefesten umut doğar, bir umuttan dünya
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder